Zomer in Frankrijk

Het is een drukke zomer in Frankrijk, met elke dag nieuws over de verkiezingen van volgend jaar. Steeds meer kandidaten kijken uit naar hun Jour de la Victoire, maar hun holle woorden geven weinig hoop voor de Fransen. Waarom gaat politiek nergens meer over? 

709 jaar is het vandaag geleden dat koene ambachtslui uit Brugge het heir van de Franse koning Philippe IV versloegen op een kouter in de buurt van Kortrijk. De Franse aristocratie is er nog altijd niet goed van. Ze leeft in de ban van de verkiezing van Filips de Schone zijn opvolger. Nog negen maanden, de nieuwe Zonnekoning is pas verwekt en staat al dagelijks in het zonnetje.

Behoudt Nicolas I zijn kroon (de Pandoer noemen zijn onderdanen hem omdat hij het gepeupel met de blanke sabel wil bestrijden, vooral de Saracenen) of moet hij wijken voor een koningin, Martine I (de Luie noemen ze haar omdat ze maar 35 uur per week wil werken), of een nieuwe François, de Derde? Tenzij we Mitterrand meerekenen (maar die was Dieu, geen koning, telt dat?), Hollande is van hetzelfde gedacht. Dan bestijgt hij als François IV de troon. Als tenminste zijn verstootte concubine, Ségolène (Madame Royal, die titel draagt ze nu al), geen roet in het eten gooit. De Franse politiek van de 21e eeuw lijkt op de intriges aan het Hof van Versailles, ook al zijn de bewoners daarvan 219 jaar geleden een kopje kleiner gemaakt. Het begin van hun einde, de bestorming van de Bastille, herdenken we donderdag, met een méchoui, vuurwerk, bal populaire en de aankomst op Luz-Ardiden.

Bij de socialisten slijpen ze de messen nu de gedoodverfde toekomstige president, Dominique Strauss-Kahn, zich de broek afgestroopt en zichzelf de das omgedaan heeft. Overmorgen is het de laatste dag dat hij zich kandidaat kan stellen. Doet hij dat niet, dan kan hij fluiten naar de nominatie van de PS. Merkwaardig toch hoe deze Strauss-Kahn de Franse socialisten en op de keper beschouwd de hele politieke wereld in de ban houdt. Sinds De Pandoer hem vier jaar geleden verbannen heeft naar het IMF heeft de man geen woord maar dan ook geen woord meer gezegd over Frankrijk. Niets over wat hij als meest liberale aller socialisten van plan is als het plebs hem verkiest, letterlijk niets.

Strauss-Kahn heeft school gemaakt. Toen de Luie bekend maakte dat ze het ziet zitten om vijf jaar als Martine I door het leven te gaan heb ik haar met veel interesse beluisterd op France Inter. Zegt Dominique niks, Martine sprak een half uur, om ook niks te zeggen. La langue de bois, daarvoor hebben ze hier zo’n mooie uitdrukking, holle, nietszeggende woorden. Madame Royal heeft haar dat vijf jaar geleden voorgedaan en is met sprekend gemak de boot ingegaan tegen de Pandoer.

Het wordt een gewoonte. Niet alleen bij de PS. Enkele dagen later krijgt Eva Joly haar half uur, zo goed als zeker de groene presidentskandidaat (dat weten we morgen, wat een week hier in Frankrijk, alle dagen iets !). En wat horen we? La langue de bois, met een Noors accent. Het duurt tot enkele dagen later de communistische voorman Pierre Laurent het woord neemt, voor het over le fond gaat. Maar ja, het marginale Front de Gauche, met de linkse socialist Mélenchon als kandidaat, komt toch niet in de regering. Wat heb je daaraan?

Waar is het Frankrijk gebleven des années 1960 et 1970 lorsque la politique était pourvoyeuse d’espoir, zoals Le Monde het verleden week verwoordde? Frans kan ook een mooie taal zijn. Waarom gaat politiek nergens meer over? Je merkt het in Frankrijk maar er zijn wel meer landen waar dat zo is, breek me de bek niet open. Ik had me al verlekkerd op een debat tussen Strauss-Kahn en Joly. Dan mocht de moderator hen voor mijn part gerust herinneren aan hoe zij, onderzoeksrechter, hem, minister van Financiën, in 1999 tot ontslag gedwongen heeft, vanwege zijn betrokkenheid bij een fraudezaak, fictieve banen bij het nationale ziekenfonds van de studenten (let wel, daarvoor is hij uiteindelijk niet vervolgd). En daarna op het scherp van de snee discussiëren over het IMF en hoe hij, de blauwe socialist, het spel van de multinationals speelt, op een identieke manier zoals ze binnen Europe Ecologie – Les Verts haar bleekgroene rivaal, Nicolas Hulot, de mantel uitgeveegd heeft. Ik mag fluiten naar dat debat.

Als het zo doorgaat, geven de Fransen straks, in het jaar dat Frankrijk de zeshondertste verjaardag van de geboorte van Jeanne d’Arc viert, diegene de voorkeur die wel zegt waar het op staat. Met Marine Le Pen is de Franse identiteit weer safe, voor nog eens zes eeuwen. Hoewel, safe, wat zegt de Académie daarvan?

En dat het zo simpel leek. Zoals in 1852 de Tweede Republiek plaats ruimde voor le Second Empire zou 160 jaar later een nieuw Keizerrijk de Vijfde Republiek vervangen, met na Napoleon III Dominique I in de hermelijnen mantel. Maar op een lome ochtend in mei had de Keizer geen kleren meer aan en was het sprookje voorbij.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.