Strike

(En zeggen dat ik vroeger ook een eerder koele minnaar van de vakbond was. “Die lelijke K-ways! Die stomme rode vuilniszakken met de hoeken uitgeknipt! Die slechte slogans en woordspelingen!” . Ook ik heb ooit gezegd: ‘ dat ze achterhaalde privileges in stand houden, en die delegees belachelijk goed beschermd zijn’ liet ik mij in die tijd_ ik pendelde nog _eveneens zinsneden als ‘daar is het stakingsrecht niet voor uitgevonden!’ ontvallen)

Ik moest die anti-lobbyisten wel interpelleren. Wie is er nu gebaat bij vakbonden waarvan het draagvlak wordt in vraag gesteld? Terwijl ik had moeten werken, heb ik me uitgeleefd op menig prikbord. Mensen gewezen op hun gebrekkige kennis van de sociale geschiedenis. Lacherig gedaan over zij die het concept ‘staking’ niet goed vatten (“Een minderheid die het land lam legt, dat kan toch niet!” –“Duh! Dat is het principe van een staking, vrienden!” )

Ik heb geargumenteerd dat de achturendag er heus niet is gekomen met ‘ludieke acties’ of betaalstakingen! Mensen die protesteren tégen de staking, die moeten ze een maandje eens hun sociale rechten ontzeggen! Dat vond ik ervan! ‘Hun’ toogpraat werd dus vlot bijgepast door eigen uitspraken die normaal ver na middernacht met dubbele tong horen te worden gedaan. Ik heb op het punt gestaan ‘Daens’ in mijn betoog te gebruiken, en toen kreeg ik Ayn Rand op mijn bord. En maar teksten ‘sharen’ van mensen die ook verontwaardigd zijn maar dat veel beter kunnen uitleggen! Zo’n week was het.

(En te zeggen dat ik dat makkelijk vond, tegen de vakbond zijn, want ik had hem zelf niet nodig. De hoofdstad toonde mij de zelfkant van onze samenleving, bracht mij inzicht in wat dat concreet betekent: kansarmoede. Leerde mij dat niet iedereen zijn sociale rechten kan kopen.)

En toen waren die ‘wij willen werken’-bordjes van de Voka-mannen nog niet gepasseerd! Dat verzin je toch niet? Het idee dat het de ondernemers zijn die welvaart creëren, in hun eentje! Zouden ze dat zelf geloven? Dat ze zelf het asfalt hebben gegoten van de wegen waar ze met hun fiscaal aftrekbare bedrijfswagens over tuffen, richting Eldorado? Dat ze hun uitstekende opleidingen allemaal zelf hebben bekostigd? Of zouden ze zich vooral verbazen dat ze zomaar het sociaal overleg in vraag kunnen stellen en de weg daarvoor netjes gebaand zien door twitterende trendwatchende kleine zelfstandigen die ook o zo hard willen werken en daar simultaan verslag over uitbrengen in het virtuele.

(En zeggen dat ik zelf nog steeds geen lid ben van de vakbond. Dat moet er in 2012 misschien maar eens van komen. Om mij in te schrijven in een bredere internationale beweging die strijdt voor de rechten van arbeider, want die T-shirts worden hier niet meer gemaakt, maar wel nog door arbeiders. Omdat het goed is dat er een waakhond is die begint te grommen als de Minister van Pensioenen een quickie doet. Omdat er iemand die TINA-mantra -There Is No Alternative- moet blijven in vraag stellen, al gaat het nu niet meer over het ongebreideld economisch liberalisme van Maggie Thatcher, maar over wie de rekening van die fratsen mag betalen.)

Et tu Brute? Jij ook al, dacht ik bij sommigen die hun anti-kleur bekenden. Wat is het tegengestelde van rood en groen? ’t Is fijn om het niet overal eens over te zijn, elkaar uit te dagen met straffe quotes. Het zou maar al te gek zijn dat mijn vrienden-,kennissen- en familiekring de dans van de verrechtsing zouden zijn ontsprongen… Twijfel kan mooi zijn. Maar soms moet je positie innemen en kiezen waar je voor staat. Als het kan, niet lichtzinnig. Ik had het deze week moeilijk met de mensen die door dat te doen, lijnrecht tegenover mij gingen staan.

Maar er was niet alleen de opwinding van de verontwaardiging.

Ik heb gediscussieerd met mensen die ik in het echte leven al jaren niet meer heb gezien. Mijn naasten ondervraagd over hoe zij hun loopbaan zien. Me bezonnen over hoe nauw ik me nog verbonden kan weten met mensen wiens wereld-en mensbeeld er toch helemaal anders lijkt uit te zien. Naar een debat op Peeters & Pichal geluisterd. Nagedacht over de rol van een vakbond in een diensteneconomie. Nog eens opgezocht wie die Ayn Rand ook al weer was. Een links kloppend hart gevonden bij mensen waar ik het niet van vermoedde. Ik heb teksten gelezen en blogposts herlezen. Mijn eigen standpunten uitgedaagd en bijgevijld.

En ik ben daarin, me dunkt, lang niet de enige.

Geen slechte verdienste voor een ‘verlengd weekend’.